بیست و هفتم رجب برگ زرین تقویم اسلام است برای مبعوث شدن مردی از جنس نور که با بعثت‌اش طومار جهل را در هم پیچید و پیام‌آور مهربانی و رأفت الهی بر بندگان شد.
محمد رسول‌الله(ص)؛
همان که طنین ایمانش در عالم منتشر شد تا انعکاس نور رسالتش دل‌های غبار گرفته و اسیر جهل و تاریکی را به حق دعوت کند و به سعادت بشارت دهد.
او رسول مهر است که پیامبران را خاتم می‌شود و فصل امامت را بعد از وجود مبارکش به هویت می‌رساند.
امام مهدی(عج) فرمود: «خداوند محمّد(ص) را برانگيخت تا رحمتی برای جهانيان باشد و نعمت خود را تمام كند»[1]
اگر محمد(ص) نبود، شب‌های اسیر جهل هرگز صبح صادق بینش و بصیرت را نمی‌دید و معنویت و یکتاپرستی بر بت‌های زمان، تیشه و تبر نمی‌زد.
محمد(ص) آمد تا حلم و بردباری در صورت آدمی مجسم گردد و هر آینه مهربانی از نگاهش تراوش کند همانطور که فرمود: «من برای [احيای] مكارم و نيكی‌های اخلاقی مبعوث شدم»
او مبعوث شد تا خلق را با مکارم اخلاقی به خدا رهنمون شود چرا که بعثت او کلید رهایی از قفس کبر، خودپرستی و نوید بخش قله رفیع انسانیت است.
او مبعوث شد تا طومار بوجهل‌های زمان را در هم بپیچد، اسلام را بر دل‌های پذیرا هدیه کند و سعادت و مهرورزیدن را به خاطر کودکان یتیم مکه و مردمان شهر پیوند زند.
وخداوند متعال فرمود: «ای پيامبر! ما تو را گواه و نويددهنده و هشداردهنده فرستاديم كه به فرمان خدا به سوی او دعوت كنی و چراغی روشنی‌بخش باشی» (سوره احزاب ، آيه ۴۶ – ۴۵)
او مبعوث شد تا راه آسمان را بر دل مومنان هموار کرده و آیه آیه قرآن را توتیای چشم زمینیان کند.
امام علی(ع) فرمود:
«خداوند او را در زمانی فرستاد كه روزگاری بود پيامبری برانگيخته نشده بود ، و مردم در خوابی طولانی به سر می‌بردند ، و فتنه‌ها بالا گرفته و كارها پريشان شده‌بود، و آتش جنگ‌ها شعله می‌كشيد ، و دنيا بی‌فروغ و پر از مكر و فريب گشته، برگ‌های درخت زندگی به زردی گراييده و از به بار نشستن آن قطع اميد شده بود»
یا محمد(ص)!
آفتاب وجودت را بر ما بتابان تا خودخواهی و تکبر را در ما بخشکاند و جوانه‌های خداخواهی در وجود ما ریشه کند.
عید بعثت رسول مهر و مهربانی، حضرت محمد مصطفی(ص) فرخنده باد!